Το τελος του μηδενισμου...η λυση του καθρεφτη

Ειναι στην φυση μας να καταβροχθιζουμε τον χρονο μας. Ειναι στη φυση μας να ζουμε με την δυστυχια των αλλων. Ειμαστε βαναυσα οντα και αυτο ειναι μια μεγαλη αληθεια. Τρεφομαστε απο την δυστυχια των αλλων, αντι να πουμε στο καθρεφτη μας την ιδια την αληθεια θελουμε να του λεμε ψεματα λες και θελουμε να κρυφτουμε απο αυτον. Ειναι μεγαλο λαθος γιατι κρυβοντας τον εαυτο σου απο τον ιδιο σου τον εαυτο προσπαθεις να βρεις κατι αλλο τοσο 'ιδιο' με αυτον για να ταυτοποιηθεις στον κοσμο, κατι που να του μοιαζει , απο μια αγαπη για να σου δωσει αγαπη, μια φιλια για να γινεις φιλος με τον εαυτο σου, μια δυνατη πλευρα, μια χαρουμενη πλευρα, ενα αστρο θελοντας να κλεψεις λιγο απο την λαμψη του και να τη φορεσεις στο προσωπο σου μηπως και οι αλλοι δουν την λαμψη σου, περιμενοντας παθητικα τους αλλους να αλλαξουν κατι στη ζωη σου, με σενα ομως να αδρανεις και να συνεχιζεις να ψαχνεις, να συνεχιζεις να ελπιζεις, μηπως και ικανοποιησεις τις αναγκες σου σε αυτο τον κοσμο. Ετσι ειναι. Ψαχνεις ολο τον κοσμο για κατι τοσο ιδιο με σενα αλλα ποτε δεν εψαξες μεσα σου. Παντοτε ζητουσες να βρεις καποιον ιδιο με εσενα σε αυτο τον κοσμο αλλα ξεχασες οτι μονο ο εαυτος σου θα ειναι ο μονος ιδιος που θα εχεις ποτε, θα ειναι παντα διπλα σου οτι και να συμβει. Και ολα οσα απαρτιζουν τον κοσμο ειναι αυτος, αν καταρρευσει κατερρεεις και εσυ μαζι του και παραμενεις σε αυτο τον κοσμο ενα ον που ψαχνει μονο καποιες στιγμες της μερας του να δικαιολογησει την υπαρξη του σε αυτον τον κοσμο, οπου ο κοσμος πλεον ζητα επαληθευσεις και σταθμα. Οσοι καταλαβαν καταλαβαν...αν και ξερω πως πολλοι θα παρερμηνευσουν τα λογια μου τους δικαιολογω ο καθενας βλεπει αυτο που θελει να δει και το ερμηνευει απο εκει που τον βολευει ή το ειναι τον εξαναγκαζει να το δει σε μια προσπαθεια να ζησει λιγο καλυτερα απο πριν...Ειναι απολυτα φυσιολογικο! Δεν υπαρχει κατι να παραδεχτω καθως εγω καθοριζω,νομοθετω τι ειναι πλεον λαθος και τι σωστο, γιατι απο εδω και περα βρηκα αυτο που ειχα χασει, ειχα ξεχασει, πως εδω, τωρα, αυτη την στιγμη υπαρχω μονο εγω, και μονον εγω, εγω σπαω και ξαναχτισω απειρες φορες τον κοσμο μου, και κανενας πλεον δεν μπορει να με εμποδισει γιατι τους πεταξα ολους εξω και εβαλα μεσα τον αδερφο, τον διδυμο μου, το προσωπο στον καθρεφτη, που πλεον δε δεσμευεται απο κανενα, οπου μπορει να κανει πλεον τα παντα. Δεν χρειαζομαι πλεον δικαιολογιες, δεν χρειαζομαι πλεον συμβουλες εχω βρει τον δικο μου τροπο να απαντησω στα δικα μου γιατι, στις δικες μου αποριες, μπορω πλεον να ελεγξω τα παντα γυρω μου, γιατι ειμαι εγω παντου παρον, υπαρχω σε καθε πλεον σπιθαμη του κοσμου μου και περνω παντα αυτο που θελω...

Tι ειναι τελικα ευτυχια?

Τι ειναι ευτυχια?--9/10/2009/23:36

Λοιπον αν θελαμε να δωσουμε εναν ορισμο της ευτυχιας θα λεγαμε πως ειναι η ικανοποιηση μιας αναγκης. Το σωμα και το μυαλο μας γεννα συνεχως αναγκες, αναγκες που πρεπει καποιος να τις ικανοποιησει. Αλλα το ερωτημα ειναι η αναγκη ειναι που προηγειται της επιθυμιας ή το αντιθετο? Τι συμβαινει αραγε? Ειμαστε παραξενα οντα. Ξαχνουμε παντου την ευτυχια και παντα, σε καθε τι που βρισκουμε και οτι επιθυμουμε και πλεον το εχουμε αποκτησει νιωθουμε πλεον μια ηδονη, μια αδικαιολογητη ηδονη, μια ευχαριστη αισθηση παντου και τοτε καθως μια λεξη, ενα αγγιγμα μπορει να μας δωσει φτερα, μπορει να μας εξυψωσει ή μπορει να μας ριξει στην αβυσσο...Και ο κοσμος αλλαζει μορφη στα ματια μας, ολα αποκτουν νοημα και μια λαμψη αγνωστη εως τωρα. Αλλαζει αραγε ο κοσμος? Η απαντηση ειναι οχι, απλα αλλαζει κατι μεσα μας τοσο δυνατο που ειναι ικανο να αλλαξει την αποψη μας για τον κοσμο ολο. Ειναι αληθεια πως ο κοσμος δεν αλλαζει, ο ανθρωπος αλλαζει. Αλλιως βλεπει την μερα ο ερωτευμενος, αλλιως ο φυλακισμενος που βγαινει απο την φυλακη, αλλιως το μικρο παιδι και αλλιως ενας πληγωμενος εραστης...Ο κοσμος εχει απειρες εικονες και πλευρες και καθε φορα ασχετα αν δεν το καταλαβαινεις τον βλεπεις με διαφορετικο ματι. Ειναι στα αληθεια τρομερο το ποσο ανωτερα ειναι καποια αισθηματα απο καποια αλλα και αυτο που τους δινει αξια ειναι η σπανιοτητα τους και παθος που ξυπνα μεσα στον καθενα απο εμας. Αλλοι αγαπανε λιγοτερο και αλλοι περισοοτερο, θα ηταν μια ευλογη ερωτηση, και η απαντηση ειναι ναι, αλλοι ειναι φτιαγμενοι να αγαπανε περισσοτερο και αλλοι λιγοτερο και την εννοια αγαπη θα μπορουσαμε να πουμε πως ειναι το ποσο δινεσαι στον αλλο. Αλλοι δινονται πολυ νωρις αλλοι πολλοι αργα. Εγω δεν ειμαι εδω για να κρινω ποιος εχει δικιο και ποιος αδικο απλως θελω να πω πως τετοια ορια δεν υφησταται. Στα συναισθηματα δεν υπαρχουν νοητα ορια, υπαρχουν πραγματα που τα περιοριζουν, και συνθηκες αλλα οταν βγουν ξεχυνονται σαν καταρρακτης, σαν χειμαρρος, σαν ενα χαμογελο πιο πολυ αυθορμητα παρα συνειδητα και χανονται στον αερα, και μολις βγουν εκεινη την στιγμη γεννιται και η ελπιδα. Εκει ειναι η καμπη του χρονου, εκει παγωνουν ολα, οπου λες "σ'αγαπω" και περιμενεις να ακουσεις ενα "κ'εγω" και τοτε ειναι που ολο σου το ειναι κρεμεται απο μια λεξη, τοτε ειναι που μια λεξη αποκτα τοση δυναμη που ειναι ετοιμη να σου δωσει φτερα μεχρι τον ουρανο ή να σε κατακρυμνησει μεχρι την αβυσσο. Οι λεξεις απο μονες τους ειναι αχρηστες, αυτο που τις δινει δυναμη ειναι τα συναισθηματα μας και αυτο γιατι οι λεξεις ειναι η γεφυρα των συναισθηματων μας, και μερικες φορες οταν εισαι μπροστα σε αυτον μου αγαπας και προσπαθεις να του πεις τι νιωθεις και οι λεξεις δεν βγαινουν τοτε ειναι η επιβεβαιωση, το οτι "καμια λεξη δεν μπορει να περιγραψει αυτο που νιωθω εγω για σενα, σε καμια συλλαβη δεν μπορουν να χωρεσουν τα θελω μου για σενα" και αυτο το συναισθημα αν δεν το νιωσεις, αν δεν νιωσεις το στομα σου να ξηρενεται και τα ποδια σου να τρεμουν και να μην μπορεις να αρθρωσεις λεξη, για μενα δεν εχεις ζησει τιποτα...

29 Ιουλιου 2009 23:32

Και αναρωτιεμαι τι τελικα εχει νοημα; Τι τελικα εχει νοημα σε αυτη την ζωη που ζουμε περα απο τα κοινα και κουραστικα; Τι της δινει κινηση; Ανασα καθε πρωι που ξυπνα...Αν και ξερω την απαντηση και μπορω να εξηγησω την κατασταση αρνουμαι αυτο το δικαιωμα στον εαυτο μου θελοντας ετσι με ενα τροπο να αντισταθμισω τον ηλιο με τα σκοταδια. Ειναι οι απαισιοδοξες σκεψεις που βγαινουν ολες μαζι μαζεμενες καποια στιγμη και ολα πλεον χανουν την λαμψη τους. Ολο αυτο το ανικανοποιητο φορτιο του εαυτου μου. Ανικανοποιητες επιθυμιες και παθη, αγαπη και ερωτας και μισος και ολα αυτα μαζι σε μια υφη, ζωγραφισμενα πανω σε ενα προσωπο και αναδιπλωνεται φοβουμενο μην το δεις και κρυβεται στις γωνιες του εαυτου σου σαν μια σκια που ριχνεις πανω της φως...εξαφανιζεται. Φορτιο που πρεπει καποια στιγμη να ξεφορτωσεις για να μπορεις να ξαναγεμισεις αργοτερα. Η απαισιοδοξια που νιωθω, που νιωθει καθε ανθρωπος ειναι η ανικανοποιητη ορμη του, η ορμη του εαυτου του που πιεζει και θελει να βγει εξω. Να παψει να πονα, να παψει να παλευει να την κρατα μεσα του, και ολα θα βγουν με ενα ξεσπασμα, το ξερω πως μπορω να το ξεπερασω, ειμαι φτιαγμενος γι'αυτο...

9/1/09 ωρ.03.36

περνουν οι μερες, η μια μετα την αλλη
χανονται πριν προλαβουν να αναψουν
οι στιγμες, στην αβυσσο του παρελθοντος

σκοτεινοι ειναι τωρα οι ηλιοι που ανατελουν
αχρωμες οι αυγες που μας ξυπνουν
μοναχικες οι νυχτες που ακολουθουν

ψαχνοντας να βρεις τον εαυτο σου
καπου εκει εξω
αυτον που χαθηκε, και εισαι πλεον μονος σου

θελοντας να ξεκολλησεις απο τη στιγμη
να ακολουθησεις την σιωπηρη κραυγη
που μεσα σου κλαιει να την ακουσεις

κοιτας παντου, ψαχνεις καποιον
να μοιραστεις την μοναξια σου μαζι του
μα καμια ανταποκριση, κανεις δεν νοιαζεται

μονο ενα μελαχρινο αστερι
προσεξε την απελπισια σου
και ρωτησε για εσενα

μα, κρατησε λιγο το φως του
πριν προλαβεις να το πλησιασεις
εσβησε και χαθηκε για παντα

και τωρα τα κυματα της θλιψης
αγγιζουν το λαιμο σου
γεμιζουν τις αδειες τρυπες του εαυτου σου

τρυπες που ηλπιζες
πως καποιος θα γεμισειμε ενα βλεμμα,
με ενα χαδι

7/12/08 ωρ.05.53

οι μερες περνουν
και τα συναισθηματα μας χανονται
μεσα στα βαγονια της στιγμης

ξεχνουν οι ψυχες τον προορισμο τους
ξεχνουν οι καρδιες τον σκοπο τους
και αναποδα χαμογελα κρεμονται στον αερα

περιπλανομενες ψυχες
που λυσσαλεα περνουν η μια μεσα απο την αλλη
ψαχνουν ολες το χαμενο κομματι τους

κομματι που εχασαν
κατα την εισοδο τους σε αυτον τον κοσμο
κομματι της ζωης τους

ολη τους η υπαρξη κρεμεται απο μια κλωστη
μια εκτιμηση, για το χαμενο τους ταιρι
κλωστη που τις κρατα λιγο ψηλοτερα απο τη σταθμη της θαλλασας της απελπισιας

αραγε θα κρατηθουν ζωντανες
ή θα πνιγουν στην αβυσσο
μικροι θεοι τους υποσχονται σωτηρια
ποθος, αγαπη, ερωτας, ηδονη

παιζουν με αυτες, τοσο ευκολα
πονταρουν απανω τους τη δυναμη τους
ποιοι απο αυτους θα βγουν κερδισμενοι
κανεις δεν ξερει

και σε καθε ανασα μια ευχη
σε καθε ευχη μια ελπιδα για αλαγιαση
μια ηδονη αδικαιολογητη

και δεν σταματουν να περνουν τα τρενα της τυχης
και να αφηνουν μπροστα στα ποδια τους υποψηφιες χαρες και λυπες
δωρα με φανταχτερα φορεματα ντυμενα

ολα χωρις παραληπτη
ελευθερα για να τα παρεις
ειναι πλεον στο χερι σου μοιρα σου

Τετάρτη, 7 Ιανουαρίου 2009 στις 7:42 μ.μ.

Σιωπη, απλωνεται γυρω μας
μα σαν κοιταξεις γυρω χερια,
ανθρωπων προσπαθουν
να αρπαξουν την ψυχη σου

Το μονοπατι μας αγνωστο
ολα γυρω βασισμενα σε μια εκτιμηση
βαδιζουμε μεσα στην αβυσσο
ακολουθωντας τις συμβουλες ενος τρελου

Φυλακισμενοι μεσα σε μια σπηλια του Πλατωνα
το μονο που κανουμε ειναι
να σερνουμε τις αλυσιδες της υπαρξης μας
οσο αντεχει ακομη το κορμι μας

Περιτριγυρισμενοι, ενα δασος απο αγκαθια
κανονες και συμπεριφορες που θελουν
να χαραξουν την ψυχη μας
να μας αλλαξουν ριζικα

Περιμενοντας μια αργοπορημενη αυγη
αν και γνωριζουμε πως δεν υπαρχει αυριο
η ελπιδα ειναι που μας κρατα ζωντανους
αν και γνωριζουμε πως δεν υπαρχει αυγη

Ειναι αραγε η ανοησια
που κυβερνα το μυαλο μας
ή απλα το φαρμακο στην τρελα
της καταδικασμενης μας υπαρξης;

Τιποτα δεν μπορει να
αλλαξει την μοιρα μας,
ομως απειρα πραγματα
μπορουν να αλλαξουν την ζωη μας.