9/1/09 ωρ.03.36

περνουν οι μερες, η μια μετα την αλλη
χανονται πριν προλαβουν να αναψουν
οι στιγμες, στην αβυσσο του παρελθοντος

σκοτεινοι ειναι τωρα οι ηλιοι που ανατελουν
αχρωμες οι αυγες που μας ξυπνουν
μοναχικες οι νυχτες που ακολουθουν

ψαχνοντας να βρεις τον εαυτο σου
καπου εκει εξω
αυτον που χαθηκε, και εισαι πλεον μονος σου

θελοντας να ξεκολλησεις απο τη στιγμη
να ακολουθησεις την σιωπηρη κραυγη
που μεσα σου κλαιει να την ακουσεις

κοιτας παντου, ψαχνεις καποιον
να μοιραστεις την μοναξια σου μαζι του
μα καμια ανταποκριση, κανεις δεν νοιαζεται

μονο ενα μελαχρινο αστερι
προσεξε την απελπισια σου
και ρωτησε για εσενα

μα, κρατησε λιγο το φως του
πριν προλαβεις να το πλησιασεις
εσβησε και χαθηκε για παντα

και τωρα τα κυματα της θλιψης
αγγιζουν το λαιμο σου
γεμιζουν τις αδειες τρυπες του εαυτου σου

τρυπες που ηλπιζες
πως καποιος θα γεμισειμε ενα βλεμμα,
με ενα χαδι

7/12/08 ωρ.05.53

οι μερες περνουν
και τα συναισθηματα μας χανονται
μεσα στα βαγονια της στιγμης

ξεχνουν οι ψυχες τον προορισμο τους
ξεχνουν οι καρδιες τον σκοπο τους
και αναποδα χαμογελα κρεμονται στον αερα

περιπλανομενες ψυχες
που λυσσαλεα περνουν η μια μεσα απο την αλλη
ψαχνουν ολες το χαμενο κομματι τους

κομματι που εχασαν
κατα την εισοδο τους σε αυτον τον κοσμο
κομματι της ζωης τους

ολη τους η υπαρξη κρεμεται απο μια κλωστη
μια εκτιμηση, για το χαμενο τους ταιρι
κλωστη που τις κρατα λιγο ψηλοτερα απο τη σταθμη της θαλλασας της απελπισιας

αραγε θα κρατηθουν ζωντανες
ή θα πνιγουν στην αβυσσο
μικροι θεοι τους υποσχονται σωτηρια
ποθος, αγαπη, ερωτας, ηδονη

παιζουν με αυτες, τοσο ευκολα
πονταρουν απανω τους τη δυναμη τους
ποιοι απο αυτους θα βγουν κερδισμενοι
κανεις δεν ξερει

και σε καθε ανασα μια ευχη
σε καθε ευχη μια ελπιδα για αλαγιαση
μια ηδονη αδικαιολογητη

και δεν σταματουν να περνουν τα τρενα της τυχης
και να αφηνουν μπροστα στα ποδια τους υποψηφιες χαρες και λυπες
δωρα με φανταχτερα φορεματα ντυμενα

ολα χωρις παραληπτη
ελευθερα για να τα παρεις
ειναι πλεον στο χερι σου μοιρα σου

Τετάρτη, 7 Ιανουαρίου 2009 στις 7:42 μ.μ.

Σιωπη, απλωνεται γυρω μας
μα σαν κοιταξεις γυρω χερια,
ανθρωπων προσπαθουν
να αρπαξουν την ψυχη σου

Το μονοπατι μας αγνωστο
ολα γυρω βασισμενα σε μια εκτιμηση
βαδιζουμε μεσα στην αβυσσο
ακολουθωντας τις συμβουλες ενος τρελου

Φυλακισμενοι μεσα σε μια σπηλια του Πλατωνα
το μονο που κανουμε ειναι
να σερνουμε τις αλυσιδες της υπαρξης μας
οσο αντεχει ακομη το κορμι μας

Περιτριγυρισμενοι, ενα δασος απο αγκαθια
κανονες και συμπεριφορες που θελουν
να χαραξουν την ψυχη μας
να μας αλλαξουν ριζικα

Περιμενοντας μια αργοπορημενη αυγη
αν και γνωριζουμε πως δεν υπαρχει αυριο
η ελπιδα ειναι που μας κρατα ζωντανους
αν και γνωριζουμε πως δεν υπαρχει αυγη

Ειναι αραγε η ανοησια
που κυβερνα το μυαλο μας
ή απλα το φαρμακο στην τρελα
της καταδικασμενης μας υπαρξης;

Τιποτα δεν μπορει να
αλλαξει την μοιρα μας,
ομως απειρα πραγματα
μπορουν να αλλαξουν την ζωη μας.