Μην χαλας την στιγμη μου...

Μην χαλας την στιγμη μου...μονο αυτη εχω, ασε με να δω λιγο ποιο περα, ασε με να αγγιξω το δερμα σου, να ανατριχιασω το κορμι σου, ασε με λιγο πριν τελειωσει το ηλιοβασιλεμα, λιγο πριν πω αντιο στον κοσμο μου, ασε με να δω μεσα στα ματια σου λιγο απο την δοξα του θεου, να εκτιμησω το δωρο της ζωης... Μπορει να ειμαι τρελος, μπορει και οχι...Δεν μπορεις να με συγκρινεις με τους αλλους, δεν με ξερεις τοσο καλα, ποτε δεν θα μπορεσεις να με μαθεις γιατι ειμαι σαν τον ανεμο, με μια διαφορετικη ρυπη εξαφανιζομαι και πριν προλαβει να τρεξει το πρωτο δακρυ της λυπης σου, θα ειμαι παλι διπλα σου να σε νανουρισω παλι...τα κρυα βραδια του χειμωνα...μην κανεις το λαθος να με καταλαβεις γιατι θα χασεις την μαγεια που σου προσφερω, δεν μπορεις να με συγκρινεις με αλλον, δεν γινεται, εδω εγω καλα καλα δεν μπορω να μαζεψω το μυαλο μου απο τα σκοτεινα σοκακια του εαυτου μου, που σαν κλεφτης πεταγεται και μου ληστευει την ζωη και τις σκεψεις, με ριχνει στα λασπονερα του κορμιου μου, για να σηκωθω παλι με την επομενη ανατολη του ηλιου, παλι στους βιαιους δρομους του. Δεν με ξερεις, ειμαι ο τυραννος του κορμιου σου αυτη την νυχτα, αυθαιρετω πανω στο μισογυμνο κορμι σου με μια εξουσια τοσο απαλη τοσο ανατριχιαστικη, αλλα μην ανησυχεις η δυναστεια μου αυτη κρατα μονο για αποψε, με την πρωτη ηλιαχτιδα θα εξατμιστω και θα χαθω για να επιστρεψω παλι το επομενο βραδυ να διεκδικησω τα κεκτημενα απο την μερα εδαφη του κορμιου σου,και να σε μεθυσω αλλο ενα βραδυ...ενα βραδυ που δεν εχεις ξαναζησει, οπου κανενας αλλος δεν μπορει να σου δωσει περισσοτερα απ'οτι εγω αποψε, και με ενα μονο βλεμμα σου σαν χιονοστιβαδα θα κατακτησω καθε στιθαμη απο το κορμι σου με την ανασα σου να μεγαλωνει, να γινεται πιο δυνατη καθε φορα ,σαν μια φωτια, θα μεγαλωνει απο τα φιλια μου...και ο χρονος θα σταματησει μην μπορωντας να αντεξει την μαγεια μας...τα αστρα θα σταματησουν να λαμπουν μην μπορωντας να αντεξουν την λαμψη απο το χαμογελο σου...η γη θα σταματησει μην μπορωντας να αντεξει την αλληλεπιδραση των κορμιων μας...η τυρρανεια μου θα ειναι γενναιοδωρη απεναντι σου, ποτε αλλωτε κορμι δεν κερδισε τοσα πολλα μεσα σε μια νυχτα, οσα θα κερδισει αποψε το δικο σου, και τοτε θα σου φαινεται ο ουρανος πως ειναι τοσο κοντα που μπορεις να τον γκρεμισεις με ενα σου χαδι, πως τα αστερια ειναι σκουλαρικια στα αυτια σου, που με μια κινηση μπορεις να τα στειλεις στην αβυσσο...ολα αυτα εχω να σου δωσω αποψε...τοσα οσα δεν φανταστηκες ποτε πως μπορει να σου δωσει ενας ανθρωπος...και μην φοβηθεις ουτε στιγμη των χτυπο των δευτερολεπτων, μην φοβηθεις το αυριο, το σημερα ή το χθες, εγω για σενα τα εσβησα ολα και το μονο που κρατησα ηταν το πρωτο σου χαμογελο για φυλαχτο.. γιατι και γω ανθρωπος ειμαι και η πιστη μου λυγιζει μερικες φορες μπροστα στους δαιμονες του μυαλου μου, που το χαδι τους ειναι τοσο περιεργο τοσο λυσσαλεο που καθε φορα αφηνει σημαδι πανω στην ψυχη μου, μονη της πλεον να πολεμα να κρατηθει ζωντανη λιγο πιο ψηλα απο την σταθμη της θαλασσας της απελπισιας...σαν ναυαγος κουρασμενη απο τα απανθρωπα κυματα του κοσμου μου κρατιεται, αφου πιστευει πως εσυ την αγαπας ακομα...

Αντίο Bruno...

Η δυναμη του αποδειξη...το τριχωμα του κορμιου του, η επιδειξη ευκολο εργο γι'αυτον, με ενα απλο σηκωμα τον ποδιων του επεβαλε την κυριαρχια του παντου...Τα ματια πετουσαν σπιθες καθε φορα που με εβλεπε, και ετρεχε κοντα μου ψαχνοντας ενα χαδι, ενα ελαφρυ χτυπημα στα πλευρα, ενα τσαλακωμα στις τριχιες του κεφαλιου του, ενα παιχνιδι για να δωσει ενα νοημα στην μερα του...Και περιμενε εκει αγρυπνος φυλακας πρωι και βραδυ ετοιμος να υπερασπιστει με καθε τροπο τον χωρο του...Το ονομα του Bruno. Ετσι τον φωναζα, αλλα λιγοι τον εβλεπαν σαν κατι διαφορετικο...απο ενα σκυλι-φυλακα. Αν κοιτουσες μεσα στα ματια του θα εβλεπες πως ειναι ενας ευαισθητος χαρακτηρας, που πληγωνεται, ενας χαρακτηρας που αναζητουσε το χαδι με πρωτοφανη εξαρτηση...Εγω ομως τον εβλεπα σαν ανθρωπο, τον αντιμετωπιζα σαν ανθρωπο, για μενα ηταν ανθρωπος. Τα παιχνιδια που καναμε, οι ωρες που περασαμε μαζι, θα τις θυμαμαι για παντα...Αλλα το πιο λυπητερο απ'ολα ειναι οτι εφυγες μονος, κανενας δεν ηταν διπλα σου τις τελευταιες σου στιγμες, και αυτο ειναι κατι αδικο που δεν το αξιζει κανεις, ποσο μαλλον εσυ. Στο ομορφοτερο σκυλι του κοσμου...Καλο ταξιδι Bruno!

Ενα λαθος για σωστο....

Η ημερομηνια δεν εχει σημασια, σημασια εχει αυτος που τα γραφει, και το γιατι τα γραφει...
Το λαθος που πονα περισσοτερο ειναι το λαθος που νομιζες για σωστο. Ειναι το παροδικο που νομιζες μονιμο ή νομιζες πως θα αντεξει, ειναι κατι που πραγματικα πιστευες πως μπορουσες να σωσεις, αλλα τελικα δεν τα καταφερες, ειναι ο κοσμος που προσπαθησες να χτισεις αλλα δεν ειδες που τον εχτιζες, γενικα ειναι ισως το αποτομο φρεναρισμα ενος ενθουσιασμου, ναι τελικα ειναι αυτο! Τιποτα περισσοτερο τιποτα λιγοτερο! Απλη λογικη εξηγηση, παντου υπαρχει λογικη, οπως και εδω, απλως ειναι στο χερι σου αν θα την δεις η οχι...αλλα μπορει να θεωρηθει ως λαθος?, οχι και δεν πρεπει, αλλα μια ακομα εμπειρια που επρεπε να ζησεις για να μαθεις και να γινεις ακομα πιο δυνατος. Ετσι ειναι ο κοσμος γεματος αλλαγες...καθε εμποδιο για καλο!

Μια ακομη αυτοκριτικη...

Πλεον καταλαβα τη θελω απο την ζωη μου, ναι τελικα καταλαβα ποιος ειναι ο ρολος μου, απο εδω και περα σαν περιμενω τιποτα απο κανενα, απο εδω και περα ειμαι μονο για τον Κωστα γιατι οταν ολοι οι αλλοι εκαναν πισω μονο αυτος ηταν εκει, μονο αυτος πληρωνε τις αμαρτιες του κορμιου του, μονο αυτος ηταν εκει να συνεχισει απο εκει που ειχε σταματησει, δεν εχω τιποτα αλλο να πω απο δω και περα ειμαι μονος και αισθανομαι τελεια!Οπως ολοι οι ανδρες που ξεχωρισαν απο το συνολο, ειναι αυτος που εκανε το αντιθετο, αυτος που ειπε οχι στα συμβατικα τους πρεπει, που τολμησε τα αποτρεπτικα τους ''δεν'', που πολεμησε μεχρι τελους τους μισους πολεμους τους, αυτος που ειπε ''δεν μπορω να κατσω οταν ο κοσμος μου με προκαλει'',αυτος που καθε του στιγμη ειναι μια δημιουργια, οπου τα θελω ειναι η ανασα του για την επομενη μερα , οπου δεν σταματα να ελπιζει οταν προσπαθει, οπου το ιδανικο ειναι κατι το φυσιολογικο γι'αυτον, οπου το λαθος για το πληθος ειναι το σωστο γι'αυτον, οπου δεν επαψε να κανει την προσευχη του οταν η λογικη του γονατιζει τα βραδια την πιστη του, οπου η
νυχτα ειναι ο πιο ιερη στιγμη της ημερας του, οπου ο ηλιος που βγαινει εμπρος του τον σεβεται,οπου δεν δισταζει να πεταξει τον εαυτο του και να σπασει τον καθρεφτη του, οπου δεν δισταζει να πει να προκαλεσει ακομα και το θεο για την αληθεια του, οπου βρισκει σε καθε γωνια μια αλλη σκια του εαυτου του, πως θα μπορουσε να ειναι αν ειχε παρει αλλες αποφασεις, αν δεν ειχει πει οχι ή ναι, αν δεν ειχε κανει τιποτα διαφορετικο με αυτο που κανει τωρα.
Ο εαυτος σου ειναι αυτος που ξεκινα οταν αυτος που προσποιησε σταματησει.

Το τελος του μηδενισμου...η λυση του καθρεφτη

Ειναι στην φυση μας να καταβροχθιζουμε τον χρονο μας. Ειναι στη φυση μας να ζουμε με την δυστυχια των αλλων. Ειμαστε βαναυσα οντα και αυτο ειναι μια μεγαλη αληθεια. Τρεφομαστε απο την δυστυχια των αλλων, αντι να πουμε στο καθρεφτη μας την ιδια την αληθεια θελουμε να του λεμε ψεματα λες και θελουμε να κρυφτουμε απο αυτον. Ειναι μεγαλο λαθος γιατι κρυβοντας τον εαυτο σου απο τον ιδιο σου τον εαυτο προσπαθεις να βρεις κατι αλλο τοσο 'ιδιο' με αυτον για να ταυτοποιηθεις στον κοσμο, κατι που να του μοιαζει , απο μια αγαπη για να σου δωσει αγαπη, μια φιλια για να γινεις φιλος με τον εαυτο σου, μια δυνατη πλευρα, μια χαρουμενη πλευρα, ενα αστρο θελοντας να κλεψεις λιγο απο την λαμψη του και να τη φορεσεις στο προσωπο σου μηπως και οι αλλοι δουν την λαμψη σου, περιμενοντας παθητικα τους αλλους να αλλαξουν κατι στη ζωη σου, με σενα ομως να αδρανεις και να συνεχιζεις να ψαχνεις, να συνεχιζεις να ελπιζεις, μηπως και ικανοποιησεις τις αναγκες σου σε αυτο τον κοσμο. Ετσι ειναι. Ψαχνεις ολο τον κοσμο για κατι τοσο ιδιο με σενα αλλα ποτε δεν εψαξες μεσα σου. Παντοτε ζητουσες να βρεις καποιον ιδιο με εσενα σε αυτο τον κοσμο αλλα ξεχασες οτι μονο ο εαυτος σου θα ειναι ο μονος ιδιος που θα εχεις ποτε, θα ειναι παντα διπλα σου οτι και να συμβει. Και ολα οσα απαρτιζουν τον κοσμο ειναι αυτος, αν καταρρευσει κατερρεεις και εσυ μαζι του και παραμενεις σε αυτο τον κοσμο ενα ον που ψαχνει μονο καποιες στιγμες της μερας του να δικαιολογησει την υπαρξη του σε αυτον τον κοσμο, οπου ο κοσμος πλεον ζητα επαληθευσεις και σταθμα. Οσοι καταλαβαν καταλαβαν...αν και ξερω πως πολλοι θα παρερμηνευσουν τα λογια μου τους δικαιολογω ο καθενας βλεπει αυτο που θελει να δει και το ερμηνευει απο εκει που τον βολευει ή το ειναι τον εξαναγκαζει να το δει σε μια προσπαθεια να ζησει λιγο καλυτερα απο πριν...Ειναι απολυτα φυσιολογικο! Δεν υπαρχει κατι να παραδεχτω καθως εγω καθοριζω,νομοθετω τι ειναι πλεον λαθος και τι σωστο, γιατι απο εδω και περα βρηκα αυτο που ειχα χασει, ειχα ξεχασει, πως εδω, τωρα, αυτη την στιγμη υπαρχω μονο εγω, και μονον εγω, εγω σπαω και ξαναχτισω απειρες φορες τον κοσμο μου, και κανενας πλεον δεν μπορει να με εμποδισει γιατι τους πεταξα ολους εξω και εβαλα μεσα τον αδερφο, τον διδυμο μου, το προσωπο στον καθρεφτη, που πλεον δε δεσμευεται απο κανενα, οπου μπορει να κανει πλεον τα παντα. Δεν χρειαζομαι πλεον δικαιολογιες, δεν χρειαζομαι πλεον συμβουλες εχω βρει τον δικο μου τροπο να απαντησω στα δικα μου γιατι, στις δικες μου αποριες, μπορω πλεον να ελεγξω τα παντα γυρω μου, γιατι ειμαι εγω παντου παρον, υπαρχω σε καθε πλεον σπιθαμη του κοσμου μου και περνω παντα αυτο που θελω...

Tι ειναι τελικα ευτυχια?

Τι ειναι ευτυχια?--9/10/2009/23:36

Λοιπον αν θελαμε να δωσουμε εναν ορισμο της ευτυχιας θα λεγαμε πως ειναι η ικανοποιηση μιας αναγκης. Το σωμα και το μυαλο μας γεννα συνεχως αναγκες, αναγκες που πρεπει καποιος να τις ικανοποιησει. Αλλα το ερωτημα ειναι η αναγκη ειναι που προηγειται της επιθυμιας ή το αντιθετο? Τι συμβαινει αραγε? Ειμαστε παραξενα οντα. Ξαχνουμε παντου την ευτυχια και παντα, σε καθε τι που βρισκουμε και οτι επιθυμουμε και πλεον το εχουμε αποκτησει νιωθουμε πλεον μια ηδονη, μια αδικαιολογητη ηδονη, μια ευχαριστη αισθηση παντου και τοτε καθως μια λεξη, ενα αγγιγμα μπορει να μας δωσει φτερα, μπορει να μας εξυψωσει ή μπορει να μας ριξει στην αβυσσο...Και ο κοσμος αλλαζει μορφη στα ματια μας, ολα αποκτουν νοημα και μια λαμψη αγνωστη εως τωρα. Αλλαζει αραγε ο κοσμος? Η απαντηση ειναι οχι, απλα αλλαζει κατι μεσα μας τοσο δυνατο που ειναι ικανο να αλλαξει την αποψη μας για τον κοσμο ολο. Ειναι αληθεια πως ο κοσμος δεν αλλαζει, ο ανθρωπος αλλαζει. Αλλιως βλεπει την μερα ο ερωτευμενος, αλλιως ο φυλακισμενος που βγαινει απο την φυλακη, αλλιως το μικρο παιδι και αλλιως ενας πληγωμενος εραστης...Ο κοσμος εχει απειρες εικονες και πλευρες και καθε φορα ασχετα αν δεν το καταλαβαινεις τον βλεπεις με διαφορετικο ματι. Ειναι στα αληθεια τρομερο το ποσο ανωτερα ειναι καποια αισθηματα απο καποια αλλα και αυτο που τους δινει αξια ειναι η σπανιοτητα τους και παθος που ξυπνα μεσα στον καθενα απο εμας. Αλλοι αγαπανε λιγοτερο και αλλοι περισοοτερο, θα ηταν μια ευλογη ερωτηση, και η απαντηση ειναι ναι, αλλοι ειναι φτιαγμενοι να αγαπανε περισσοτερο και αλλοι λιγοτερο και την εννοια αγαπη θα μπορουσαμε να πουμε πως ειναι το ποσο δινεσαι στον αλλο. Αλλοι δινονται πολυ νωρις αλλοι πολλοι αργα. Εγω δεν ειμαι εδω για να κρινω ποιος εχει δικιο και ποιος αδικο απλως θελω να πω πως τετοια ορια δεν υφησταται. Στα συναισθηματα δεν υπαρχουν νοητα ορια, υπαρχουν πραγματα που τα περιοριζουν, και συνθηκες αλλα οταν βγουν ξεχυνονται σαν καταρρακτης, σαν χειμαρρος, σαν ενα χαμογελο πιο πολυ αυθορμητα παρα συνειδητα και χανονται στον αερα, και μολις βγουν εκεινη την στιγμη γεννιται και η ελπιδα. Εκει ειναι η καμπη του χρονου, εκει παγωνουν ολα, οπου λες "σ'αγαπω" και περιμενεις να ακουσεις ενα "κ'εγω" και τοτε ειναι που ολο σου το ειναι κρεμεται απο μια λεξη, τοτε ειναι που μια λεξη αποκτα τοση δυναμη που ειναι ετοιμη να σου δωσει φτερα μεχρι τον ουρανο ή να σε κατακρυμνησει μεχρι την αβυσσο. Οι λεξεις απο μονες τους ειναι αχρηστες, αυτο που τις δινει δυναμη ειναι τα συναισθηματα μας και αυτο γιατι οι λεξεις ειναι η γεφυρα των συναισθηματων μας, και μερικες φορες οταν εισαι μπροστα σε αυτον μου αγαπας και προσπαθεις να του πεις τι νιωθεις και οι λεξεις δεν βγαινουν τοτε ειναι η επιβεβαιωση, το οτι "καμια λεξη δεν μπορει να περιγραψει αυτο που νιωθω εγω για σενα, σε καμια συλλαβη δεν μπορουν να χωρεσουν τα θελω μου για σενα" και αυτο το συναισθημα αν δεν το νιωσεις, αν δεν νιωσεις το στομα σου να ξηρενεται και τα ποδια σου να τρεμουν και να μην μπορεις να αρθρωσεις λεξη, για μενα δεν εχεις ζησει τιποτα...

29 Ιουλιου 2009 23:32

Και αναρωτιεμαι τι τελικα εχει νοημα; Τι τελικα εχει νοημα σε αυτη την ζωη που ζουμε περα απο τα κοινα και κουραστικα; Τι της δινει κινηση; Ανασα καθε πρωι που ξυπνα...Αν και ξερω την απαντηση και μπορω να εξηγησω την κατασταση αρνουμαι αυτο το δικαιωμα στον εαυτο μου θελοντας ετσι με ενα τροπο να αντισταθμισω τον ηλιο με τα σκοταδια. Ειναι οι απαισιοδοξες σκεψεις που βγαινουν ολες μαζι μαζεμενες καποια στιγμη και ολα πλεον χανουν την λαμψη τους. Ολο αυτο το ανικανοποιητο φορτιο του εαυτου μου. Ανικανοποιητες επιθυμιες και παθη, αγαπη και ερωτας και μισος και ολα αυτα μαζι σε μια υφη, ζωγραφισμενα πανω σε ενα προσωπο και αναδιπλωνεται φοβουμενο μην το δεις και κρυβεται στις γωνιες του εαυτου σου σαν μια σκια που ριχνεις πανω της φως...εξαφανιζεται. Φορτιο που πρεπει καποια στιγμη να ξεφορτωσεις για να μπορεις να ξαναγεμισεις αργοτερα. Η απαισιοδοξια που νιωθω, που νιωθει καθε ανθρωπος ειναι η ανικανοποιητη ορμη του, η ορμη του εαυτου του που πιεζει και θελει να βγει εξω. Να παψει να πονα, να παψει να παλευει να την κρατα μεσα του, και ολα θα βγουν με ενα ξεσπασμα, το ξερω πως μπορω να το ξεπερασω, ειμαι φτιαγμενος γι'αυτο...