Το τελος του μηδενισμου...η λυση του καθρεφτη

Ειναι στην φυση μας να καταβροχθιζουμε τον χρονο μας. Ειναι στη φυση μας να ζουμε με την δυστυχια των αλλων. Ειμαστε βαναυσα οντα και αυτο ειναι μια μεγαλη αληθεια. Τρεφομαστε απο την δυστυχια των αλλων, αντι να πουμε στο καθρεφτη μας την ιδια την αληθεια θελουμε να του λεμε ψεματα λες και θελουμε να κρυφτουμε απο αυτον. Ειναι μεγαλο λαθος γιατι κρυβοντας τον εαυτο σου απο τον ιδιο σου τον εαυτο προσπαθεις να βρεις κατι αλλο τοσο 'ιδιο' με αυτον για να ταυτοποιηθεις στον κοσμο, κατι που να του μοιαζει , απο μια αγαπη για να σου δωσει αγαπη, μια φιλια για να γινεις φιλος με τον εαυτο σου, μια δυνατη πλευρα, μια χαρουμενη πλευρα, ενα αστρο θελοντας να κλεψεις λιγο απο την λαμψη του και να τη φορεσεις στο προσωπο σου μηπως και οι αλλοι δουν την λαμψη σου, περιμενοντας παθητικα τους αλλους να αλλαξουν κατι στη ζωη σου, με σενα ομως να αδρανεις και να συνεχιζεις να ψαχνεις, να συνεχιζεις να ελπιζεις, μηπως και ικανοποιησεις τις αναγκες σου σε αυτο τον κοσμο. Ετσι ειναι. Ψαχνεις ολο τον κοσμο για κατι τοσο ιδιο με σενα αλλα ποτε δεν εψαξες μεσα σου. Παντοτε ζητουσες να βρεις καποιον ιδιο με εσενα σε αυτο τον κοσμο αλλα ξεχασες οτι μονο ο εαυτος σου θα ειναι ο μονος ιδιος που θα εχεις ποτε, θα ειναι παντα διπλα σου οτι και να συμβει. Και ολα οσα απαρτιζουν τον κοσμο ειναι αυτος, αν καταρρευσει κατερρεεις και εσυ μαζι του και παραμενεις σε αυτο τον κοσμο ενα ον που ψαχνει μονο καποιες στιγμες της μερας του να δικαιολογησει την υπαρξη του σε αυτον τον κοσμο, οπου ο κοσμος πλεον ζητα επαληθευσεις και σταθμα. Οσοι καταλαβαν καταλαβαν...αν και ξερω πως πολλοι θα παρερμηνευσουν τα λογια μου τους δικαιολογω ο καθενας βλεπει αυτο που θελει να δει και το ερμηνευει απο εκει που τον βολευει ή το ειναι τον εξαναγκαζει να το δει σε μια προσπαθεια να ζησει λιγο καλυτερα απο πριν...Ειναι απολυτα φυσιολογικο! Δεν υπαρχει κατι να παραδεχτω καθως εγω καθοριζω,νομοθετω τι ειναι πλεον λαθος και τι σωστο, γιατι απο εδω και περα βρηκα αυτο που ειχα χασει, ειχα ξεχασει, πως εδω, τωρα, αυτη την στιγμη υπαρχω μονο εγω, και μονον εγω, εγω σπαω και ξαναχτισω απειρες φορες τον κοσμο μου, και κανενας πλεον δεν μπορει να με εμποδισει γιατι τους πεταξα ολους εξω και εβαλα μεσα τον αδερφο, τον διδυμο μου, το προσωπο στον καθρεφτη, που πλεον δε δεσμευεται απο κανενα, οπου μπορει να κανει πλεον τα παντα. Δεν χρειαζομαι πλεον δικαιολογιες, δεν χρειαζομαι πλεον συμβουλες εχω βρει τον δικο μου τροπο να απαντησω στα δικα μου γιατι, στις δικες μου αποριες, μπορω πλεον να ελεγξω τα παντα γυρω μου, γιατι ειμαι εγω παντου παρον, υπαρχω σε καθε πλεον σπιθαμη του κοσμου μου και περνω παντα αυτο που θελω...