Μην χαλας την στιγμη μου...

Μην χαλας την στιγμη μου...μονο αυτη εχω, ασε με να δω λιγο ποιο περα, ασε με να αγγιξω το δερμα σου, να ανατριχιασω το κορμι σου, ασε με λιγο πριν τελειωσει το ηλιοβασιλεμα, λιγο πριν πω αντιο στον κοσμο μου, ασε με να δω μεσα στα ματια σου λιγο απο την δοξα του θεου, να εκτιμησω το δωρο της ζωης... Μπορει να ειμαι τρελος, μπορει και οχι...Δεν μπορεις να με συγκρινεις με τους αλλους, δεν με ξερεις τοσο καλα, ποτε δεν θα μπορεσεις να με μαθεις γιατι ειμαι σαν τον ανεμο, με μια διαφορετικη ρυπη εξαφανιζομαι και πριν προλαβει να τρεξει το πρωτο δακρυ της λυπης σου, θα ειμαι παλι διπλα σου να σε νανουρισω παλι...τα κρυα βραδια του χειμωνα...μην κανεις το λαθος να με καταλαβεις γιατι θα χασεις την μαγεια που σου προσφερω, δεν μπορεις να με συγκρινεις με αλλον, δεν γινεται, εδω εγω καλα καλα δεν μπορω να μαζεψω το μυαλο μου απο τα σκοτεινα σοκακια του εαυτου μου, που σαν κλεφτης πεταγεται και μου ληστευει την ζωη και τις σκεψεις, με ριχνει στα λασπονερα του κορμιου μου, για να σηκωθω παλι με την επομενη ανατολη του ηλιου, παλι στους βιαιους δρομους του. Δεν με ξερεις, ειμαι ο τυραννος του κορμιου σου αυτη την νυχτα, αυθαιρετω πανω στο μισογυμνο κορμι σου με μια εξουσια τοσο απαλη τοσο ανατριχιαστικη, αλλα μην ανησυχεις η δυναστεια μου αυτη κρατα μονο για αποψε, με την πρωτη ηλιαχτιδα θα εξατμιστω και θα χαθω για να επιστρεψω παλι το επομενο βραδυ να διεκδικησω τα κεκτημενα απο την μερα εδαφη του κορμιου σου,και να σε μεθυσω αλλο ενα βραδυ...ενα βραδυ που δεν εχεις ξαναζησει, οπου κανενας αλλος δεν μπορει να σου δωσει περισσοτερα απ'οτι εγω αποψε, και με ενα μονο βλεμμα σου σαν χιονοστιβαδα θα κατακτησω καθε στιθαμη απο το κορμι σου με την ανασα σου να μεγαλωνει, να γινεται πιο δυνατη καθε φορα ,σαν μια φωτια, θα μεγαλωνει απο τα φιλια μου...και ο χρονος θα σταματησει μην μπορωντας να αντεξει την μαγεια μας...τα αστρα θα σταματησουν να λαμπουν μην μπορωντας να αντεξουν την λαμψη απο το χαμογελο σου...η γη θα σταματησει μην μπορωντας να αντεξει την αλληλεπιδραση των κορμιων μας...η τυρρανεια μου θα ειναι γενναιοδωρη απεναντι σου, ποτε αλλωτε κορμι δεν κερδισε τοσα πολλα μεσα σε μια νυχτα, οσα θα κερδισει αποψε το δικο σου, και τοτε θα σου φαινεται ο ουρανος πως ειναι τοσο κοντα που μπορεις να τον γκρεμισεις με ενα σου χαδι, πως τα αστερια ειναι σκουλαρικια στα αυτια σου, που με μια κινηση μπορεις να τα στειλεις στην αβυσσο...ολα αυτα εχω να σου δωσω αποψε...τοσα οσα δεν φανταστηκες ποτε πως μπορει να σου δωσει ενας ανθρωπος...και μην φοβηθεις ουτε στιγμη των χτυπο των δευτερολεπτων, μην φοβηθεις το αυριο, το σημερα ή το χθες, εγω για σενα τα εσβησα ολα και το μονο που κρατησα ηταν το πρωτο σου χαμογελο για φυλαχτο.. γιατι και γω ανθρωπος ειμαι και η πιστη μου λυγιζει μερικες φορες μπροστα στους δαιμονες του μυαλου μου, που το χαδι τους ειναι τοσο περιεργο τοσο λυσσαλεο που καθε φορα αφηνει σημαδι πανω στην ψυχη μου, μονη της πλεον να πολεμα να κρατηθει ζωντανη λιγο πιο ψηλα απο την σταθμη της θαλασσας της απελπισιας...σαν ναυαγος κουρασμενη απο τα απανθρωπα κυματα του κοσμου μου κρατιεται, αφου πιστευει πως εσυ την αγαπας ακομα...

Αντίο Bruno...

Η δυναμη του αποδειξη...το τριχωμα του κορμιου του, η επιδειξη ευκολο εργο γι'αυτον, με ενα απλο σηκωμα τον ποδιων του επεβαλε την κυριαρχια του παντου...Τα ματια πετουσαν σπιθες καθε φορα που με εβλεπε, και ετρεχε κοντα μου ψαχνοντας ενα χαδι, ενα ελαφρυ χτυπημα στα πλευρα, ενα τσαλακωμα στις τριχιες του κεφαλιου του, ενα παιχνιδι για να δωσει ενα νοημα στην μερα του...Και περιμενε εκει αγρυπνος φυλακας πρωι και βραδυ ετοιμος να υπερασπιστει με καθε τροπο τον χωρο του...Το ονομα του Bruno. Ετσι τον φωναζα, αλλα λιγοι τον εβλεπαν σαν κατι διαφορετικο...απο ενα σκυλι-φυλακα. Αν κοιτουσες μεσα στα ματια του θα εβλεπες πως ειναι ενας ευαισθητος χαρακτηρας, που πληγωνεται, ενας χαρακτηρας που αναζητουσε το χαδι με πρωτοφανη εξαρτηση...Εγω ομως τον εβλεπα σαν ανθρωπο, τον αντιμετωπιζα σαν ανθρωπο, για μενα ηταν ανθρωπος. Τα παιχνιδια που καναμε, οι ωρες που περασαμε μαζι, θα τις θυμαμαι για παντα...Αλλα το πιο λυπητερο απ'ολα ειναι οτι εφυγες μονος, κανενας δεν ηταν διπλα σου τις τελευταιες σου στιγμες, και αυτο ειναι κατι αδικο που δεν το αξιζει κανεις, ποσο μαλλον εσυ. Στο ομορφοτερο σκυλι του κοσμου...Καλο ταξιδι Bruno!

Ενα λαθος για σωστο....

Η ημερομηνια δεν εχει σημασια, σημασια εχει αυτος που τα γραφει, και το γιατι τα γραφει...
Το λαθος που πονα περισσοτερο ειναι το λαθος που νομιζες για σωστο. Ειναι το παροδικο που νομιζες μονιμο ή νομιζες πως θα αντεξει, ειναι κατι που πραγματικα πιστευες πως μπορουσες να σωσεις, αλλα τελικα δεν τα καταφερες, ειναι ο κοσμος που προσπαθησες να χτισεις αλλα δεν ειδες που τον εχτιζες, γενικα ειναι ισως το αποτομο φρεναρισμα ενος ενθουσιασμου, ναι τελικα ειναι αυτο! Τιποτα περισσοτερο τιποτα λιγοτερο! Απλη λογικη εξηγηση, παντου υπαρχει λογικη, οπως και εδω, απλως ειναι στο χερι σου αν θα την δεις η οχι...αλλα μπορει να θεωρηθει ως λαθος?, οχι και δεν πρεπει, αλλα μια ακομα εμπειρια που επρεπε να ζησεις για να μαθεις και να γινεις ακομα πιο δυνατος. Ετσι ειναι ο κοσμος γεματος αλλαγες...καθε εμποδιο για καλο!

Μια ακομη αυτοκριτικη...

Πλεον καταλαβα τη θελω απο την ζωη μου, ναι τελικα καταλαβα ποιος ειναι ο ρολος μου, απο εδω και περα σαν περιμενω τιποτα απο κανενα, απο εδω και περα ειμαι μονο για τον Κωστα γιατι οταν ολοι οι αλλοι εκαναν πισω μονο αυτος ηταν εκει, μονο αυτος πληρωνε τις αμαρτιες του κορμιου του, μονο αυτος ηταν εκει να συνεχισει απο εκει που ειχε σταματησει, δεν εχω τιποτα αλλο να πω απο δω και περα ειμαι μονος και αισθανομαι τελεια!Οπως ολοι οι ανδρες που ξεχωρισαν απο το συνολο, ειναι αυτος που εκανε το αντιθετο, αυτος που ειπε οχι στα συμβατικα τους πρεπει, που τολμησε τα αποτρεπτικα τους ''δεν'', που πολεμησε μεχρι τελους τους μισους πολεμους τους, αυτος που ειπε ''δεν μπορω να κατσω οταν ο κοσμος μου με προκαλει'',αυτος που καθε του στιγμη ειναι μια δημιουργια, οπου τα θελω ειναι η ανασα του για την επομενη μερα , οπου δεν σταματα να ελπιζει οταν προσπαθει, οπου το ιδανικο ειναι κατι το φυσιολογικο γι'αυτον, οπου το λαθος για το πληθος ειναι το σωστο γι'αυτον, οπου δεν επαψε να κανει την προσευχη του οταν η λογικη του γονατιζει τα βραδια την πιστη του, οπου η
νυχτα ειναι ο πιο ιερη στιγμη της ημερας του, οπου ο ηλιος που βγαινει εμπρος του τον σεβεται,οπου δεν δισταζει να πεταξει τον εαυτο του και να σπασει τον καθρεφτη του, οπου δεν δισταζει να πει να προκαλεσει ακομα και το θεο για την αληθεια του, οπου βρισκει σε καθε γωνια μια αλλη σκια του εαυτου του, πως θα μπορουσε να ειναι αν ειχε παρει αλλες αποφασεις, αν δεν ειχει πει οχι ή ναι, αν δεν ειχε κανει τιποτα διαφορετικο με αυτο που κανει τωρα.
Ο εαυτος σου ειναι αυτος που ξεκινα οταν αυτος που προσποιησε σταματησει.