Και αναρωτιεμαι τι τελικα εχει νοημα; Τι τελικα εχει νοημα σε αυτη την ζωη που ζουμε περα απο τα κοινα και κουραστικα; Τι της δινει κινηση; Ανασα καθε πρωι που ξυπνα...Αν και ξερω την απαντηση και μπορω να εξηγησω την κατασταση αρνουμαι αυτο το δικαιωμα στον εαυτο μου θελοντας ετσι με ενα τροπο να αντισταθμισω τον ηλιο με τα σκοταδια. Ειναι οι απαισιοδοξες σκεψεις που βγαινουν ολες μαζι μαζεμενες καποια στιγμη και ολα πλεον χανουν την λαμψη τους. Ολο αυτο το ανικανοποιητο φορτιο του εαυτου μου. Ανικανοποιητες επιθυμιες και παθη, αγαπη και ερωτας και μισος και ολα αυτα μαζι σε μια υφη, ζωγραφισμενα πανω σε ενα προσωπο και αναδιπλωνεται φοβουμενο μην το δεις και κρυβεται στις γωνιες του εαυτου σου σαν μια σκια που ριχνεις πανω της φως...εξαφανιζεται. Φορτιο που πρεπει καποια στιγμη να ξεφορτωσεις για να μπορεις να ξαναγεμισεις αργοτερα. Η απαισιοδοξια που νιωθω, που νιωθει καθε ανθρωπος ειναι η ανικανοποιητη ορμη του, η ορμη του εαυτου του που πιεζει και θελει να βγει εξω. Να παψει να πονα, να παψει να παλευει να την κρατα μεσα του, και ολα θα βγουν με ενα ξεσπασμα, το ξερω πως μπορω να το ξεπερασω, ειμαι φτιαγμενος γι'αυτο...
