Μην χαλας την στιγμη μου...

Μην χαλας την στιγμη μου...μονο αυτη εχω, ασε με να δω λιγο ποιο περα, ασε με να αγγιξω το δερμα σου, να ανατριχιασω το κορμι σου, ασε με λιγο πριν τελειωσει το ηλιοβασιλεμα, λιγο πριν πω αντιο στον κοσμο μου, ασε με να δω μεσα στα ματια σου λιγο απο την δοξα του θεου, να εκτιμησω το δωρο της ζωης... Μπορει να ειμαι τρελος, μπορει και οχι...Δεν μπορεις να με συγκρινεις με τους αλλους, δεν με ξερεις τοσο καλα, ποτε δεν θα μπορεσεις να με μαθεις γιατι ειμαι σαν τον ανεμο, με μια διαφορετικη ρυπη εξαφανιζομαι και πριν προλαβει να τρεξει το πρωτο δακρυ της λυπης σου, θα ειμαι παλι διπλα σου να σε νανουρισω παλι...τα κρυα βραδια του χειμωνα...μην κανεις το λαθος να με καταλαβεις γιατι θα χασεις την μαγεια που σου προσφερω, δεν μπορεις να με συγκρινεις με αλλον, δεν γινεται, εδω εγω καλα καλα δεν μπορω να μαζεψω το μυαλο μου απο τα σκοτεινα σοκακια του εαυτου μου, που σαν κλεφτης πεταγεται και μου ληστευει την ζωη και τις σκεψεις, με ριχνει στα λασπονερα του κορμιου μου, για να σηκωθω παλι με την επομενη ανατολη του ηλιου, παλι στους βιαιους δρομους του. Δεν με ξερεις, ειμαι ο τυραννος του κορμιου σου αυτη την νυχτα, αυθαιρετω πανω στο μισογυμνο κορμι σου με μια εξουσια τοσο απαλη τοσο ανατριχιαστικη, αλλα μην ανησυχεις η δυναστεια μου αυτη κρατα μονο για αποψε, με την πρωτη ηλιαχτιδα θα εξατμιστω και θα χαθω για να επιστρεψω παλι το επομενο βραδυ να διεκδικησω τα κεκτημενα απο την μερα εδαφη του κορμιου σου,και να σε μεθυσω αλλο ενα βραδυ...ενα βραδυ που δεν εχεις ξαναζησει, οπου κανενας αλλος δεν μπορει να σου δωσει περισσοτερα απ'οτι εγω αποψε, και με ενα μονο βλεμμα σου σαν χιονοστιβαδα θα κατακτησω καθε στιθαμη απο το κορμι σου με την ανασα σου να μεγαλωνει, να γινεται πιο δυνατη καθε φορα ,σαν μια φωτια, θα μεγαλωνει απο τα φιλια μου...και ο χρονος θα σταματησει μην μπορωντας να αντεξει την μαγεια μας...τα αστρα θα σταματησουν να λαμπουν μην μπορωντας να αντεξουν την λαμψη απο το χαμογελο σου...η γη θα σταματησει μην μπορωντας να αντεξει την αλληλεπιδραση των κορμιων μας...η τυρρανεια μου θα ειναι γενναιοδωρη απεναντι σου, ποτε αλλωτε κορμι δεν κερδισε τοσα πολλα μεσα σε μια νυχτα, οσα θα κερδισει αποψε το δικο σου, και τοτε θα σου φαινεται ο ουρανος πως ειναι τοσο κοντα που μπορεις να τον γκρεμισεις με ενα σου χαδι, πως τα αστερια ειναι σκουλαρικια στα αυτια σου, που με μια κινηση μπορεις να τα στειλεις στην αβυσσο...ολα αυτα εχω να σου δωσω αποψε...τοσα οσα δεν φανταστηκες ποτε πως μπορει να σου δωσει ενας ανθρωπος...και μην φοβηθεις ουτε στιγμη των χτυπο των δευτερολεπτων, μην φοβηθεις το αυριο, το σημερα ή το χθες, εγω για σενα τα εσβησα ολα και το μονο που κρατησα ηταν το πρωτο σου χαμογελο για φυλαχτο.. γιατι και γω ανθρωπος ειμαι και η πιστη μου λυγιζει μερικες φορες μπροστα στους δαιμονες του μυαλου μου, που το χαδι τους ειναι τοσο περιεργο τοσο λυσσαλεο που καθε φορα αφηνει σημαδι πανω στην ψυχη μου, μονη της πλεον να πολεμα να κρατηθει ζωντανη λιγο πιο ψηλα απο την σταθμη της θαλασσας της απελπισιας...σαν ναυαγος κουρασμενη απο τα απανθρωπα κυματα του κοσμου μου κρατιεται, αφου πιστευει πως εσυ την αγαπας ακομα...